เรื่องน่ารักๆของคู่ๆหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

เช้าวันหนึ่ง

มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนป่วยอยู่ที่บ้าน เธอไปไหนไม่ได้เลย
ซึ้งเค้าก็เป็นแม่ของฉันเอง
มีแต่คนบอกให้เธอไปหาหมอ แต่เธอบอก ไม่เป็นไร

และพ่อก็เป็นห่วยเธอมากพ่อจึงไปหาซื้อหามาให้เธอกินและยาที่ซื้อมานั้นมีแต่ยาดีๆที่พ่อไปหามาได้ แต่พ่อกลับบอกว่ากินครั้งแล้ว แล้วมันยังเหลืออยู่แต่...ยามันยังไม่เก่าเลย จึงรู้ว่านั้นพ่อไปซื้อมา

และตั้งแต่ที่แม่ป่วยนั้นพ่อบ่นทั้งวันทั้งคืนเลย
ทั้งๆที่พ่อเป็นคนที่เงียบๆและไม่เคยบ่นเลย
และเรื่องที่พ่อบ่นนั้นไม่ใช้ใครที่ไหนแต่เป็นแม่นั้นเอง
พวกเราจึงรู้ว่าพ่อรักแม่แค่ไหน

พ่อ...ปกติพ่อชอบไปหาซื้อข้าวแปลกๆมาให้กินเสมอ เป็นกิจวัตร บ่นว่าเบื่อข้าวที่บ้าน
แต่...วันนี้พ่อก็สั่งให้ฉันไปซื้อข้าวที่ร้านโปรดของแม่กินที่บ้าน เพียงเพราะไม่อยากให้แม่เหง่าอยู่บ้านคนเดียว

แม่แตะกับข้าวได้คำเดียว...เอาใจพ่อ ทั้งๆ ที่ฉันก็ว่ากับข้าวอร่อยดี
แต่...พ่อกลับว่าวันนี้เชฟฝีมือตก ทำไม่อร่อย...เล่นไม่ถูกปากแม่

แล้ววันนี้..แม่อาการดีขึ้น
ลุกขึ้นมาเดินเหินได้นิดหน่อย บ่น...อยากกินแครกเกอร์กันโกโก้ร้อน

แต่...ของแห้งที่บ้านหมด รวมทั้งยี่ห้อโปรดของแม่ด้วย
พ่อ...ผู้ชายที่แสดงออกตลอดเวลา...ว่าเกลียด การเดินซูเปอร์มาเก็ต

บอกลูกๆว่าน้ำส้มพ่อหมด ไปซื้อกันเถอะ
พวกเราอมยิ้ม ผู้ชายปากแข้ง...จะบอกว่าไปซื้อแครกเกอร์ให้แม่ก็ได้
แต่...จิงๆแล้วพ่อให้พวกเราไปซื้อให้ก็ได้

แต่...แค่ย่างเท้าเข้าห้างสรรพสินค้า คนจะซื้อน้ำส้มแต่กลับเดินหา...แครกเกอร์ เฮ้อ...

พ่อ...มีโรคประจำตัว...โรคหัวใจ พ่อต้องเดินช้าๆ เพราะไม่อยากให้หัวใจหนักเกินไป
แต่...ในซุปเปอร์มาเก็ตวันนี้พ่อเดินเข้าทางนี้ ออกช่องนี้ เพราะแม่กินได้แต่ข้าวต้ม

ข้าวต้มซองชนิดมีเครื่องกับพร้อมปรุงถูกพ่อกวาดซื้อมาทุกชนิด
เครื่องข้าวต้ม...ทั้งผักดอง ผักกระป๋อง

พ่อหยิยทุกขวดทุกกระป๋องมาอ่าน...หายี่ห้อที่แม่ชอบ
คาวมจิงถ้าจะสั่งให้ฉันไปซื้อมามันจะง่ายกว่าอีกนะ แต่พ่อก็เรียกจะทำเอง

พ่อเลือกของเหล่านั้น...ด้วยความรัก ฉันทำได้แค่เข็นตาม...
แต่แค่นี้ก็ยากแล้วนะ...ฉันเข็นตามไม่ทันสักที...

ถ้าเทียบกับใจที่ไปถึงชั้นชั้นวางขวดผักดองเรียบร้อยแล้ว ของผู้ชายตรงหน้า

หลังที่เริ่มคุ้มงอตามวัยของพ่อนำอยู่ข้างหน้าลิ้วๆ

ตาของพ่อ...ที่มีไว้มองผู้หญิงคนเดียวในชีวิต มองหาแต่สรรพสิ่งที่เหมาะกันแม่

ณ วินาทีนั้น ฉันอิจฉา...อิจฉาผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน

อิจฉาแม่ตัวเอง เพราะที่ลูกๆคุ้นเคย คือผู้ชายที่ไม่เคยแคร์ใคร...

กับลูกๆเรารู้...พ่อรัก เพราะพ่อแสดงออกเสมอ
หากับแม่...พวกเราพึ่งรู้...พ่อห่วงแม่มากมาย
คงเพราะปกติมีแต่แม่เท่านั้นที่ดูแลพ่อ
โรคประตัวพ่อเยอะนี่นา

แม่...ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง อึด..ในสายตาพวกเรา
ยามเมื่อได้รับการดูแลจากพ่อ ดูเหมือนจะซึ่งไม่ต่างจากเรา
คนซึ่งร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดสี่สิบห้าปี ดูแลกันและกันยามป่วยไข้

คงไม่มีอะไรน่าชื่อใจไปกว่านี้แล้วมั้ง

ฉันหันมามองรอบตัว

สักวันข้างหน้า...ยามเมื่อชีวิตได้ผ่านวันเวลา
ทั้งคนสุข ความทุกข์ ความโศก

จะใครสักคนมั้ย...ที่ยืนข้างๆฉัน ดูแล...ยามฉันป่วยไข้

จะใครสักคนมั้ย...ที่จำแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของฉันได้

จะใครสักคนมั้ย...ที่ยอมเดินเดินฝ่าฝูงคนพลุกพล่าน ที่ตัวเองแสนเกลีดย

เพียงเพื่อกระป๋อง...ที่อยากจะเลือกสรรพแต่สิ่งที่ดีๆเพื่อคนอันเป็นที่รัก

จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ส่งยาอมแก้เจ็บคอให้ฉัน พร้อมกับบอกว่า คราวก่อนเจ็บคอ กินแล้วหายนี่ยังเหลือ เอาไปกินสิ ทั้งๆ ที่ยาอมหลอดนั้นมันยังไม่ได้แกะ !!
_________________________________________________________